Rinus van Kalmthout: Op weg naar mijn belangrijkste race ooit

Hallo allemaal!
Tijd voor een nieuwe column van mij op RacingNews365. Ik ben eventjes onder de radar gedoken, omdat ik zes weken niet hoefde te racen. Afgelopen weekend was het tijd voor mij en mijn Indy Lights-collega’s om weer achter het stuur te kruipen. Ter voorbereiding op de fameuze Indianapolis 500, die over ruim een week wordt verreden, trok het IndyCar-circus alvast naar de Speedway in die stad. We reden echter niet volgas linksaf de oval over, maar gingen rechtsaf het oude Formule 1-circuit op.
Tijdens het vorige raceweekend, op het Circuit of The Americas, verliep het niet helemaal naar wens. Gelukkig hebben we het juiste spoor weer gevonden: afgelopen zaterdag heb ik mijn tweede Indy Lights-zege geboekt, gestart vanaf poleposition, elke raceronde aan de leiding gelegen én in de allerlaatste ronde nog de snelste tijd van de race neergezet. Wat was dat ge-nie-ten! Het zat behoorlijk dicht op elkaar in de kwalificatie, de top acht werd gescheiden door slechts vier tienden van een seconde. Om dan in de race bijna zeven tellen bij de concurrentie weg te rijden geeft wel een bijzonder goed gevoel. De snelheid is er weer.
Wij strijden met Juncos Racing tegen het machtige Andretti Autosport. Waar wij twee rijders hebben, daar hebben zij er drie – in de volgende race zelfs vier. Bovendien hadden ze vorig jaar dankzij Colton Herta en het Steinbrenner-team veel geld te besteden. Dat merk je dit jaar nog steeds, ze hebben vorig jaar samen met de uiteindelijke Indy Lights-kampioen Patricio O’Ward zóveel kunnen testen dat ze er nu nog altijd de vruchten van plukken. We werken keihard om elke honderdste te winnen, maar dat is niet altijd makkelijk. Op dag één van het afgelopen raceweekend kwamen we bijvoorbeeld nog tijd tekort, maar gedurende het weekend hebben we hard gewerkt en is het gelukt om de rollen om te draaien. Het is altijd een goed gevoel om te winnen, het maakt wat dat betreft niet uit waarin je rijdt. Toch – nu ik twee van de zes Indy Lights-races heb gewonnen en het kampioenschap dat direct onder de IndyCar Series wordt geplaatst leid, merk ik wel dat ik veel meer aandacht krijg dan voorheen het geval was. Zeker nu in de meimaand, nu de autosportwereld – zeker in de Verenigde Staten – koortsachtig naar de Indianapolis 500 toewerkt. Waar ik vroeger alleen druk was rond de handtekeningensessie, daar word ik nu gevraagd voor radioprogramma’s en interviews. Na het winnen van de race op zaterdag werd ik direct door de IndyCar organisatie uitgenodigd voor een live interview tijdens de IndyCar Grand Prix!
Iets wat nu nieuw voor me is is misschien wel dat ik door grote namen en race legendes word herkend. Afgelopen weekend liep ik de grote (eigenlijk is hij heel klein, maar in zijn prestaties groot) Mario Andretti tegen het lijf. Hij feliciteerde me met het behaalde resultaat. Dat kon ik bijzonder waarderen, want vergeet niet dat ik de rijders van het team dat door zijn zoon Michael Andretti wordt gerund, had verslagen.
Op een gegeven moment kwam er een man met een baard op me afgestapt. Iedereen reageerde wat nerveus, maar hij was wel heel aardig en bovenal erg geïnteresseerd. Ik heb een minuut of vijf met hem staan kletsen, niets bijzonders. Even later zag ik een aantal rijders met hem op de foto gaan – ik vroeg mijn moeder wie dat toch was. Ik wees een foto aan en plots zegt ze: "Nee joh!" Bleek het David Letterman te zijn, een bekende talkshowhost in de Verenigde Staten. Wist ik veel! Hopelijk mag ik eens een keertje langskomen in zijn programma, het was in ieder geval een ontzettend aardige man. Letterman is een grote racefan – hij is mede-eigenaar van het Rahal-team. Aandacht kom ik dus zeker niet tekort. Ook vanuit de IndyCar-teams wordt er naar mij gevraagd. Er zijn, zeg maar, wel mensen die met het team VeeKay samen willen werken. Managers, bijvoorbeeld. Daar moet je denk ik wel selectief in zijn, veel over nadenken. Ik zal geen stappen zetten voor ik mijn 'peetvader' Arie Luyendijk en mijn trouwe sponsor Frits van Eerd (die gisteren trouwens een ontzettend vette WEC-wagen heeft gepresenteerd) heb geraadpleegd.
Frits organiseert komend weekend weer de Jumbo Racedagen op het Circuit Zandvoort, dat eindelijk bekend heeft mogen maken dat ze de Formule 1 Grand Prix weer gaan organiseren. (Vet!) Ik was er graag bij geweest, ware het niet dat ik komende maandag moet trainen op de Indianapolis Motor Speedway. Op dit moment ben ik in het Koninkrijk der Nederlanden, alleen niet in het land waaraan jullie gelijk denken – we hebben een appartementje op Curacao! Een heerlijke tussenstop: geen hotelkosten, geen jetlags en prachtig weer. Mijn trainer Raun is mee, zodat we twee keer per dag flink tekeer kunnen gaan in de sportschool. Volgende week is het dan zover: de Indianapolis 500, wij rijden op vrijdag de Freedom 100. Voor wie nog nooit bij de Indy is geweest – je kunt je er geen voorstelling van maken. Het is een gekkenhuis. Er zijn zo ontzettend veel mensen! Het is, na de Super Bowl, het grootste eendaagse sportevenement ter wereld. Heel Amerika lijkt er wel op af te komen. Alles, werkelijk álles, staat in het teken van deze ene race.
Daarom is het extra bijzonder dat ik in het voorprogramma mag rijden. Wij hebben niet zoveel testtijd als de IndyCar-rijders: op maandag testen we, op donderdag kwalificeren we en vrijdags, op 'Carb Day', de laatste testdag voor de deelnemers van de Indy 500, is onze honderdmijlsrace. Waar zij op zondag tweehonderd rondjes rijden, daar gaan wij veertig keer in het rond.
Voor deze editie van de Freedom 100, mijn eerste race op de oval van de legendarische Indianapolis Motor Speedway, heb ik goede kansen om te winnen. Natuurlijk moet het eerst maar eens gebeuren, maar ik denk dat er wel het een en ander mogelijk is. Dankzij de slipstreams blijft het veld kort op elkaar rijden. Bovendien heb ik een engineer (ex-Andretti) die weet hoe het is om deze race te winnen – dat geeft veel hoop, al heeft mijn team Juncos Racing nog nooit deze race op hun naam kunnen schrijven. Dit is voor mij de wedstrijd van het jaar. Een overwinning in de Freedom 100 zou heel erg veel betekenen voor mij. Het is onze grootste race van het jaar, er zijn veel mensen die toekijken en als je wint op de Indianapolis Motor Speedway, tja… dat is speciaal. Hier winnen, dat helpt je kampioenschapsaspiraties, je naamsbekendheid en je toekomst. Vrijdag de 24ste is de dag!De volgende keer hoor je hoe het ging – vergeet vooral niet te kijken en deze site te volgen voor de resultaten!
Groetjes,
Rinus